Een halve week later
Het is nu een halve week na het debat in de Tweede Kamer waarin Hugo de Jonge breedvoerig en draaiend heeft uitgelegd wel betrokkenheid te hebben bij de mondkapjes deal van Sywert van Lienden maar niet betrokken is geweest. Twee dagen later was de wekelijkse persconferentie van Mark Rutte waarin hij, als iemand die bekend staat geen actieve herinneringen meer te hebben over bepaalde voorvallen, nog eens ging uitleggen dat Hugo de Jong desgevraagd weliswaar niet de complete waarheid sprak, toch niet gelogen heeft. De leugenaar die uitlegt dat de andere niet liegt. Het is een beetje tegen mijn gewoonte in om naar kamer debatten te kijken maar op de een of andere manier wilde ik wel eens zien hoe Hugo de Jonge weg zou komen met zijn gedraai. En dat zie je dat de oppositie lekker fel van leer trok en de regeringspartijen met heel veel woorden en ook veel gedraai begrip toonde voor de situatie waarin Hugo de Jonge gedaan heeft wat hij heeft gedaan: namelijk niet de waarheid vertellen. Rutte in zijn persconferentie gebruikt dan termen als ‘wat mij bijstond’ en ‘ik heb hem excuses horen maken’ en nog eens bevestigend: ’ik heb hem toch echt horen zeggen hoe het hem bijstond’.
Gebabbel, gebabbel
Kortom allemaal gebabbel, gebabbel en nog eens gebabbel. Politici zijn geboren leugenaars (een enkele daar gelaten) en het beeld dat bij mij ontstond en nog steeds helder voor de geest staat is dat van een emmer vol met palingen. Die glibberen om elkaar heen en je weet nooit welke kop bij welke staart hoort en als je er eentje probeert te pakken, glijdt deze weer net zo snel uit je handen.
Politici, en met name die thans ons kabinet vormen, glibberen als palingen om elkaar heen. Zelfs Mw. Helder, die net nieuw als minister in het kabinet zit, glibberde al aardig mee. Ik vroeg me af hoe ze dat zo snel geleerd had. In haar betoog draaide ze ook alle kanten op om maar niet te hoeven zeggen dat ook zij vond dat Hugo de Jonge gelogen had. Geglibber, gekonkel en gedraai. Misselijk makend vertoon met als resultaat: frustratie bij de kamer en met name bij die partijen die de waarheid wilden horen. Maar erger nog: frustratie bij de Nederlandse bevolking die daarnaar zit te kijken en zich afvraagt of ze daar niets beters te doen hebben. En wat nog irritanter is, is het feit dat iedereen zo nodig moet wachten op het onderzoek van Deloitte, terwijl wij allang weten hoe het zit: deze minister heeft zitten draaien en liegen en durft niet voor de waarheid uit te komen. Je kunt geen helderder oordeel over jezelf vellen.
Loze beloftes
De beloftes waren prachtig: een nieuw kabinet met een nieuw bestuurscultuur. Ik heb echt gezocht waar die vernieuwing dan in zit. Los van veel nieuwe gezichten, zien we nog steeds hetzelfde gedrag. Gedrag van verslaving. Niet willen opgeven en zeker niet willen toegeven dat je helemaal fout zat. En de kamer?
De avond voor het debat werd gezegd dat Hugo de Jonge wel heel diep door het stof moest gaan om over eind te blijven. Ik heb hem dat niet zien doen. Natuurlijk de gebruikelijke excuses kwamen er heel makkelijk uit, maar hij heeft niet hoeven te knokken voor zijn lijfsbehoud. Heb je op zijn lichaamstaal gelet? De uitstraling van ‘hier kom ik wel mee weg’ en ‘jullie hadden geen idee hoe moeilijk we het hebben gehad’ was overduidelijk aanwezig maar ik weet bijna zeker dat hij geen moment heeft gevreesd voor zijn positie. Temeer omdat hij wel wist dat een motie van wantrouwen niet gesteund zou worden door de regeringspartijen. En dat zegt natuurlijk alles over die partijen: allemaal afkomstig uit dezelfde emmer met palingen, met grote woorden dat ‘transparantie en eerlijkheid’ bittere noodzaak is voor de geloofwaardigheid van een minister of een kabinet. Ik heb ministers om kleinere vergrijpen zien vertrekken maar daarin is onze politiek ernstig gedevalueerd. Wat eens een doodzonde was is nu 'standaard praktijk'
Falend leiderschap
Het zegt alles over het leiderschap van dit kabinet. 'Alles wat onder je zit, is een reflectie van jezelf'. En daarmee heb ik Mark Rutte als leider getypeerd: glad, ongeloofwaardig; ik kom hier wel mee weg; ze moeten niet zo zeuren; gebrek aan actieve herinneringen, geheugen deficit, eerlijkheid prekend maar niet praktiserend.
En hoe zat het ook weer met die nieuwe leiderschapsbelofte’ van Mw. Kaag? Ik moet bekennen dat ik me daarmee ook heb laten verleiden, helaas. Het is een loze belofte gebleken. Sterker nog, ik was trots op haar toen ze tegen Rutte zei; ’Hier scheiden onze wegen’. Ik meende echt dat het toen met hem gedaan was, maar daarna heeft ze in alle ruttiaanse toonaarden uitgelegd wat ze daar precies mee bedoelde. Dit dus: voort glibberen als één van de palingen in die emmer met snot omdat macht zo lekker voelt en principes er niet toe doen. Kortom: een typering voor het falend leiderschap en een falende kamer die totaal vergeten is namens wie ze daar zitten. Iedereen in de kamer praat over het gebrek aan vertrouwen van de bevolking in onze politiek, terwijl ze ondertussen lekker toekijken en het laten gebeuren.
留言