Gisteren zat ik te kijken naar het gesprek tussen Sigrid Kaag en Mark Rutte bij Eva Jinek. Eva confronteerde Mark Rutte herhaaldelijk over zijn verantwoordelijkheid c.q rol in de toeslagenaffaire, waarvan we nu weten dat die nog veel meer slachtoffers kent dan aanvankelijk werd gedacht en de onderste steen nog steeds niet boven is gekomen. Wat me opviel uit het antwoord van Mark Rutte was hetzelfde als destijds bij het onderzoek. Namelijk die ‘grijns’ op zijn gezicht van ‘hier kom ik wel mee weg’. Wederom gaf hij als antwoord dat hij een ‘diepgaand’ zelfonderzoek had gedaan en tot de conclusie was gekomen dat hij in zijn regeerperiode veel goeds had gedaan. En hij voegde eraan toe dat hij er meer niet over kon zeggen.
Ik vroeg ik me af hoe ik me zou voelen als ik zou weten dat onder mijn verantwoordelijkheid tig-duizenden mensen in diepe ellende zijn terecht gekomen, huizen hebben moeten verkopen, echtscheidingen hebben moeten doorstaan, voor fraudeur zijn uitgemaakt, etnisch zij geprofileerd enz. enz. Ik denk dat ik mezelf niet eens meer aan zou kunnen kijken in de spiegel.
Toen ik in december naar aanleiding van een post op LinkedIn reageerde met de tekst:
‘Allen die verantwoordelijk zijn geweest voor dit ongekende onrecht zouden moeten opstappen om nooit meer in de politiek terug te keren. Hun geloofwaardigheid is totaal weg en kan ook niet hersteld worden. Spijt, verontschuldiging en wat voor woorden er ook worden uitgesproken zijn niet op hun plaats. Vertrekken en nooit meer ergens opduiken in welke politieke rol dan ook.’
Deze post werd door ruim 8000 personen bekeken.
Verslaafd kind
Ik heb respect voor Asscher en Wiebes die hun verantwoordelijkheid wel zwaar lieten wegen en opstapten. Uit schaamte maar bovenal omdat zij zichzelf niet meer geloofwaardig achtten als politicus. Ik geloof ook niet dat zij zich opgeofferd hebben, ter wille van Mark Rutte. Waarom volgt hij hun voorbeeld niet? Dat is de vraag die Eva Jinek impliciet stelde. Wat drijft hem om te willen blijven?
Mijn vrouw gaf me een verrassende reactie. Mark Rutte is als een verslaafd kind aan het gamen. Het gaat bij hem niet om materie of de roem. Dit alles is voor hem een groot spel met als uitgangspunt: ‘Hoelang kan ik het volhouden en blijven zitten’. Het spel is nog niet uitgespeeld voor hem. Hij wil gewoon blijven spelen en nog een keertje winnen zodat hij de langstzittende minister-president in de geschiedenis kan worden. Het gaat hem niet om mensen en het leed dat onder zijn verantwoordelijkheid aan duizenden is toegebracht laat hem relatief koud. Alle gebroken beloftes passen in dat spel en hij deed het ook niet om goed te willen doen aan ons land of onze natuur of de aarde. Het gaat er hem puur om het zo lang mogelijk vol te houden in zijn spel.
Game over
Bekijk de foto nog eens toen hij de eed aflegde ‘de waarheid en niets dan de waarheid’ te zullen spreken. De blik in zijn ogen en die glimlach rond zijn mond vanuit de houding ‘dit spelletje win ik nog een keer’.
Ik twijfel niet aan zijn ‘diepgaand zelfonderzoek’, ook niet aan het feit dat hij ook wel dingen goed heeft gedaan en ik durf hem zelfs de credit te geven dat hij ons redelijk heeft ‘gemanaged’ door deze crisis maar als hij een beetje dieper bij zichzelf had gegraven dan had hij toch tot de conclusie moeten komen dat zijn tijd is geweest en wij, het volk en land dat hij zegt te dienen, iets beters verdienen dan Mark Rutte.
Mijn respect voor hem zou aanzienlijk zijn gestegen als hij Asscher en Wiebes was gevolgd. Nu kan ik alleen maar naar hem kijken als dat drammende kind dat kostte wat het kost moet winnen.
Het is nu echt tijd voor ander leiderschap.
Hij heeft genoeg gespeeld!
Game over!